Cały ten chory fandom. [„The Fanatic”, 2019]

     John Travolta coraz częściej przyciąga do siebie projekty, które kończą jako box-office’owe fiaska. Po „Dolinie przemocy” i „Gottim” kolejną pozycją w filmografii aktora został „The Fanatic” – dreszczowiec Freda Dursta, który tłoczył się w jego głowie od przeszło piętnastu lat, a kiedy już powstał, ściągnął na siebie mnóstwo złej prasy. I choć hasło „thriller reżyserowany przez frontmana Limp Bizkit” nie zapowiada dzieła z wyższej półki, porażka filmu jest miażdżąca. W tydzień po premierze kinowej „The Fanatic” zainkasował trzy tysiące dolarów.

     „Hollywood Reporter” uznał, że dzięki współpracy z Durstem Travolta sięgnął „nowego dna”. To opinia szorstka i bezwzględna, ale „Fanatic” – pomimo wielu swych ułomności – nie jest projektem całkowicie pozbawionym wartości. Jedynie zbyt dosłownym, kręconym na jedno kopyto. Przypomina piosenki LB, które pozbawione były głębi i wszystkie brzmiały właściwie tak samo. Travolta gra tu Moose’a – faceta w średnim wieku i zagorzałego miłośnika kina grozy, który prawdopodobnie zmaga się z autyzmem. Pracuje on na Hollywood Boulevard, gdzie wskakuje w kostium XIX-wiecznego, londyńskiego policjanta i „bawi” przechodniów głupkowatym akcentem. Nikt nie zatrzymuje się, by zrobić sobie z Moosem zdjęcia – nie, kiedy otaczają go charyzmatyczni magicy i imitatorki Marilyn Monroe. Bohater ma jedno marzenie: chce poznać swego idola, Huntera Dunbara (Devon Sawa). Wydaje więc ostatnie oszczędności, by kupić jego kamizelkę z filmu sci-fi. Chce zaprzyjaźnić się z ulubieńcem, przypodobać mu się, odwiedzać go w domu. Nie rozumie słów: „zostaw mnie, świrze!”