Dwaj geje z Londynu (Tom Bateman i Sean Teale) przybywają do wiejskiego pensjonatu, by upokorzyć jego ekstremalnie homofobicznego właściciela (Paul McGann). Najbliższa noc przyniesie tragiczne skutki – dla obu stron. W ustronnym przybytku dojdzie do bezwzględnego starcia męskich chromosomów. Zamieszani w całą aferę zostaną też syn hotelarza (Callum Woodhouse) oraz tajemniczy Rosjanin (James Tratas) – który wydaje się nie znosić gejów, ale w gruncie rzeczy jest zafascynowany ich seksualnością…
Niechęć do homoseksualizmu – własnego, jak i cudzego, myślenie stereotypami, wszechstronna dyskryminacja. Między innymi tym tematom poświęcił uwagę Joe Ahearne w swoim nowym dreszczowcu, „B&B”. Potencjalnie jest więc „B&B” filmem o fobiach społecznych – zresztą, biorąc pod uwagę miejsce akcji i fasadę intrygi, przejawiającym hitchcockowskie zacięcie. W praktyce okazuje się jednak thrillerem o walorach produkcji telewizyjnej, w którym fałszywych tropów i labiryntowych komplikacji jest tak dużo, że ciężko się przez nie przebić. Ahearne nie ma nic ciekawego do powiedzenia ani o życiu gejów pośród bigoterii, ani o zmianach socjalnych, sprawiających, że skostniałych uprzedzeń coraz częściej należy się wstydzić. Scenariusz filmu jest powierzchowny i eksploatacyjny, brakuje w nim bohatera, który nie ziałby antypatią. Do około czterdziestej piątej minuty historia wciąga – choć i tak nie bez reszty. Później „B&B” zaczyna drażnić chaotycznością.
Parafrazując Theodora Fontane’a, napiszę: zwykłe ignorowanie nie jest jeszcze nietolerancją. „B&B” – kolokwialnie rzecz ujmując – ma „swoje momenty”, ale to thriller, który lepiej puścić w niepamięć i przemilczeć. Ambicja Ahearne’a może i zasługuje na poszanowanie – rozbudowa queerowego kina gatunkowego też. Całość przejawia, niestety, dość dyletancki poziom. Lepszy skrypt na pewno uskrzydliłby ten projekt.
Albert Nowicki – dziennikarz, tłumacz i copywriter, miłośnik kina, zwłaszcza filmowego horroru. Jego teksty pojawiały się między innymi na łamach serwisów Filmweb oraz Movies Room. Blog His Name Is Death prowadzi nieprzerwanie od 2012 roku.
my name is death 