Czteroosobowa rodzina nawiedzana jest przez niebezpiecznego demona, żywiącego się koszmarami swoich ofiar. Morganowie postanawiają szukać pomocy u doktor Alice Arnolds (Maggie Q, „Ksiądz”), która specjalizuje się w leczeniu zaburzeń sennych. Kobieta przygląda się sprawie z naukowego punktu widzenia, nie wierzy, że pacjenci dręczeni są przez istotę o nadprzyrodzonej sile. Uważa, że nęka Morganów paraliż senny. Kontakt z umęczoną rodziną przypomina Alice o ciężkich, niewytłumaczalnych zdarzeniach z własnego dzieciństwa.
Polska była pierwszym krajem, w którym „Slumber” ukazał się na kinowych ekranach. Paradoksalnie, tak wysoko oceniane horrory, jak, przykładowo, „Pod skórą” czy „Dziwak”, do dziś nie spotkały się nad Wisłą z żadną formą dystrybucji. Fakt, że mierne straszaki sprowadzane są do nas nagminnie, irytuje: „Slumber” to w istocie wariacja na temat „Poltergeista”, duchy ukazująca poprzez paralityczne sny, a demonolożkę Tanginę podmieniająca na wszechwiedzącego dziadka, Amado (Sylvester McCoy). Początek filmu nie jest zbyt angażujący, mocniej prezentują się akty następne, gdy bohaterowie wpadają na trop Nocnicy – słowiańskiej zmory, duszącej ofiary we śnie. Kulminacyjne sceny bojów paranormalnych są odtwórcze, ale późniejszy epilog stanowi zgrabną, bo ponurą konkluzję. Maggie Q nie sprawdza się w w roli wiodącej, lepiej gra marginalizowana przez reżysera Kristen Bush.
„Slumber” to film, który nie wykorzystuje drzemiącego w sobie potencjału. Mógłby być lepszy, jednak reżyser, Jonathan Hopkins, upodobał sobie prostotę i ograne triki: zwłaszcza kliszowe jump scare’y, jakimi często karmią nas twórcy blockbusterów. Być może następny gatunkowy projekt Hopkinsa okaże się bardziej udany; „Slumber” tonie natomiast w przeciętności.
Albert Nowicki – dziennikarz, tłumacz i copywriter, miłośnik kina, zwłaszcza filmowego horroru. Jego teksty pojawiały się między innymi na łamach serwisów Filmweb oraz Movies Room. Blog His Name Is Death prowadzi nieprzerwanie od 2012 roku.
my name is death 