Udany powrót Ghostface’a. Craven byłby dumny. [„Krzyk”, 2022]

14 stycznia będzie wielkim świętem w życiu każdego szanującego się maniaka horroru. Już jutro na ekranach kin debiutuje bowiem „Krzyk” w reżyserii Matta Bettinelliego-Olpina i Tylera Gilletta – piąta odsłona krwawej serii, zapoczątkowanej ćwierć wieku temu przez Wesa Cravena. Nie będę owijał w bawełnę: film jest prawdziwym rajem dla miłośników kina stalk n’ slash, dla cyklu okazuje się powiewem nowego życia. To sequel, który na równi przestrzega slasherowych prawideł i je obala – co więcej, wychodzi z tego karkołomnego zadania obronną ręką. Twórcom udało się stworzyć świeży i odkrywczy horror o przyjemnie nostalgicznym posmaku. Na taką premierę czekali wszyscy fani Ghostface’a.

Po zabójstwach z 1996 roku miasteczko Woodsboro nigdy nie było już takie samo. Zbrodnie popełnione przez Billy’ego Loomisa i Stu Machera – a następnie zastęp szalonych naśladowców – odcisnęły na kalifornijskiej społeczności trwałe piętno. Kiedy mogło wydawać się, że mieszkańcy są już bezpieczni, zaatakowana zostaje lokalna nastolatka. Nożownik w czarnej pelerynie i masce ducha znów wyrasta znikąd, tym razem przyświeca mu jednak inny niż zwykle cel. Na wieść o wydarzeniach z Woodsboro Sidney i Gale stawiają swoje życie na szali i ponownie odwiedzają przeklętą mieścinę. Towarzyszy im Dewey – zwolniony z policji i obsesyjnie rozpamiętujący przeszłość.

Filmowe podsumowanie 2021 roku: 10 najgorszych horrorów

„Honorable” mention: „Dashcam”

Kolejny covidowy horror od Roba Savage’a, twórcy filmu „Host” – tym razem jednak nieskończenie gorszy. Nakręcony iPhonem straszak okazał się najnudniejszym i najbardziej irytującym tytułem roku, a jego inspiracje „Wybuchem” De Palmy można uznać za pożałowania godne. Komentarze społeczne reżysera są puste i miałkie, z technicznego punktu widzenia film jest usypiający.

10. „Wcielenie”

Madison zaczyna doświadczać koszmarnych wizji z udziałem długowłosego zabójcy w płaszczu i czarnych rękawiczkach. Okazuje się, że wyśnione zbrodnie mają miejsce w rzeczywistości. Kim jest tajemniczy psychopata i co łączy go z bohaterką?

Rozwiązanie fabuły woła o pomstę do nieba. Historia jest zdawkowa i drugorzędna, a cały film „trzyma się” na jednym jedynym plot twiście. Albo inaczej: ma się na nim trzymać. Finał jest absurdalny w najgorszym znaczeniu tego słowa, a Wan za dużo kradnie z innych, na ogół lepszych horrorów. Zresztą nie tylko: „sięga” też po motywy z azjatyckich wuxia movies i komediowych splatterów. Nie interesuje mnie, czy w rękach reżysera miał powstać dostojny pomnik, czy bajerancka laurka dla kina klasy „B”. Film to po prostu drugorzędna rozrywka o niskiej wartości artystycznej i merytorycznej. Jest on nadmiernie kampowy, efekciarski, zniekształcony gatunkowo. Przesadnie karykaturalny w swych założeniach i po prostu źle wyreżyserowany – niektórzy odtwórcy chwytają się tej estetyki i tworzą na jej fali niezłe role, ale większość błądzi po omacku przed kamerą. To wstyd, że reżyser działający w świecie kina już blisko ćwierć wieku nakręcił tak marne filmidło. (Pełna recenzja)

Filmowe podsumowanie 2021 roku: 20 najlepszych horrorów

Honorable mention: „Armia umarłych”

Popcornowe kino, które spełniło swoje podstawowe założenie – dostarczyło lekką rozrywkę na piątkowy wieczór. Szpanerskie, kampowe i przestylizowane w pozytywnym ujęciu tych słów. Technicznie wręcz brawurowe, szkoda, że przeciągnięte o, powiedzmy, dwadzieścia minut. Zasłużyło sobie na lepszego leading mana niż Bautista – z całym szacunkiem do niego. Rozmach realizacyjny, bogata scenografia, dobrze odmalowana krwawa jatka.

20. „Mosquito State”

Kino psychologiczne o niezrozumianym geniuszu, połączenie komentarza społecznego z horrorem cielesnym w stylu wczesnego Cronenberga. Film jest hipnotyzujący i pomaga mu konwencja koszmaru sennego, choć widzowi chwilami udziela się poczucie monotonii – sceny bywają przeciągłe, dialogi bardzo oszczędne. W ostatecznym rozrachunku ten minimalizm popłaca filmowi – jest podwaliną dla porażającego, kapitalne ukartowanego finału. Zdjęcia są kameralne i wystawne równocześnie, udźwiękowienie pozostawia sporo do życzenia.

Filmowe podsumowanie 2021 roku: rozgrzewka

Trwało to o tydzień dłużej niż zazwyczaj, ale tradycja się dopełniła – przygotowałem dla Was coroczne podsumowanie premier i nowości z ostatnich dwunastu miesięcy. Swój horrorowy ranking dwudziestu najlepszych i dziesięciu najgorszych tytułów przedstawię w weekend, a na dziś zaplanowałem artykuł zestawiający wszystko, co uplasowało się między filmową śmietanką a największymi niewypałami 2021 roku. W tej części pochylę się nad ponad trzydziestoma filmami gatunkowymi, zaczynając od…

„W lesie dziś nie zaśnie nikt 2”

…Od najważniejszej polskiej premiery ubiegłego roku. Podczas gdy pierwsza odsłona serii jawiła się jako pospolity backwoods horror, w kontynuacji do jednego kotła wrzucono kilka sprzecznych pomysłów na film, poprzeplatano ze sobą pół tuzina diametralnie różnych podgatunków. Powstała mieszanka wybuchowa – „W lesie dziś nie zaśnie nikt 2” to na równi komedia z dreszczykiem à la Troma, klasyczny slasherowy sequel, hillbilly horror, monster movie oraz groteskowe romansidło. Przy najszczerszych chęciach nie da się ogarnąć filmu jako spójnego dzieła i odczytać go w jednym tylko przyjętym kluczu.

Fajne są w „Lesie… 2” dowcipy ze współczesnej Polski (pracownicy obrony terytorialnej upodobali sobie symbol swastyki; policyjna specgrupa z Warszawy nie przybywa na miejsce zbrodni, bo obstawia ministrów na urodzinach biskupa), fajne są postmodernistyczne mrugnięcia okiem. Mecwaldowski, opuszczając towarzystwo, rzuca złowróżbnym: „zaraz wracam!”, a w sypialni głównego bohatera zawieszono plakat „Maniakalnego gliny”.

Minusy: rozwarstwiona fabuła, nadmiar slapsticku, ejtisowa stylistyka łatająca dziury w scenariuszu. Trochę też brak szacunku dla postaci ocalałych z „jedynki”. (Pełna recenzja filmu)