„Słudzy diabła” są tym typem filmu grozy, w którym znajdziemy dosłownie wszystkie podgatunkowe lejtmotywy. Znalazło się w nowej opowieści Joko Anwara miejsce dla długowłosych, J-horrorowych upiorów, wystrojonych na czarno, zakapturzonych satanistów oraz żywych trupów, uparcie ciągnących za sobą połamane nogi. Nie brakuje w filmie paranormalnych objawień rodem z „Obecności”, opętańczych spazmów wpośród białej pościeli, odgłosów nie z tego świata. Chwilami stają się „Słudzy diabła” horrorem bipolarnym i zwyczajnie „przedobrzonym” – zupełnie, jak „Lament” w reżyserii Hong-jin Na. Co za dużo, to niezdrowo.
Wśród bohaterów filmu znajdziemy indywidua o ciekawie zarysowanych sylwetkach i wysokiej skłonności do poświęceń. Sporo uwagi poświęcono w „Sługach…” tradycji rodzinnej oraz bratersko-siostrzanej więzi, okrutnie testowanych przez diabelskie moce. Wewnętrzny rozwój bohaterów jest dla indonezyjskiego reżysera równie istotny, jak budowanie grozy – konstrukcja odbywa się, niestety, przy użyciu stępionych narzędzi. Film bywa frapujący, ale zbyt statecznie oparto go na jump scare’owych ceremoniałach. Metody straszenia uznać można za podręcznikowe, a upodobanie Anwara do strzelb Czechowa, bardziej niż wyrazem miłości wobec narracji literackiej, wydaje się dążeniem do efekciarstwa. Patenty i sztuczki, zdobiące fabułę, opóźniają filmowe zakończenie co najmniej o kwadrans. W rezultacie jawią się „Słudzy diabła” jako horror przeciągnięty lub – jeśli wolicie – niespieszny.
Dla wielu widzów kłopotliwa okaże się scena epilogowa: by w pełni ją zrozumieć, wypada znać pierwowzór „Sługów…” (projekt stanowi bowiem luźny remake indonezyjskiego horroru z lat 80.). Mętny finał drażni jak sól w oku, ale łatwo machnąć nie niego ręką. Pomimo niezaprzeczalnych mankamentów, film ma w ofercie kilka smaczków, chociażby zaskakująco stosowny humor sytuacyjny oraz przyprawiające o gęsią skórkę udźwiękowienie. Fanów grozy ucieszą upiorne, choć zamerykanizowane sekwencje: na przykład ta, w której dwaj chłopcy rzucają prześcieradło na pewien przerażająco realistyczny portret. Świetnie prezentuje się też scena śmierci pod rozpędzonymi kołami – wygląda, jakby wycięto ją z nieco krwawszej wersji „Omenu”. Niemniej pozostają „Słudzy diabła” najbardziej nieautorskim z filmów Anwara, a i w gronie azjatyckich straszaków zajmują średnio zaszczytne miejsce. Jeśli chcecie obejrzeć naprawdę udane wschodnie horrory, odsyłam Was do „Opowieści o dwóch siostrach” lub pozycji nieco świeższych: „Zombie expressu” i „Under the Shadow”.
Albert Nowicki – dziennikarz, tłumacz i copywriter, miłośnik kina, zwłaszcza filmowego horroru. Jego teksty pojawiały się między innymi na łamach serwisów Filmweb oraz Movies Room. Blog His Name Is Death prowadzi nieprzerwanie od 2012 roku.
my name is death 