„Verónica” – okultystyczny horror, inspirowany prawdziwymi wydarzeniami, do jakich doszło w Hiszpanii dwadzieścia siedem lat temu – jest filmem tyleż sztampowym, co eleganckim i przewrotnym. Jego tytułowa bohaterka otwiera drzwi do świata demonów, korzystając z planszy Ouija. Przedmioty w domu Veróniki zaczynają więc żyć własnym życiem, w lustrach pojawiają się odbicia nie z tego świata, a po ścianach posępnie tułają się cienie jak z „Nosferatu – symfonii grozy”. W filmie znalazło się miejsce dla co najmniej kilku jump scare’owych sekwencji, ale reżyser Paco Plaza („[REC]”) postanowił skorzystać z jump scare’ów lepszego sortu. „Verónica”, choć nie urasta do rangi najbardziej przerażającego straszaka wszech czasów (a w taki sposób ją hype’owano), u niejednego widza wywoła szybszą akcję serca. Kluczem Plazy do sukcesu okazują się jednak nie podręcznikowe metody straszenia, a oryginalna stylizacja.
Szereg osobliwych działań plastyczno-scenograficznych, na jakie zdobył się Plaza, pozwala „Verónice” osiągnąć status dzieła ekstrawaganckiego, chwilami śmiało awangardowego. Wtórnej i prostej historii demonicznego opętania nadał reżyser zacięcie artystyczne. Wszystko za sprawą precyzyjnego sterowania kamerą, abstrakcyjnego kadrowania obrazu i surrealistycznego w swej formie montażu. „Verónica” to film, w którym ważniejsze od kartek scenariusza są ilustracje: tekst wyraźnie wspierany jest tu obrazem, który ma znaczenie kardynalne. Nadworny kompan Plazy, Martí Roca, montując projekt, zastosował ciekawe manewry edytorskie. W jednej ze scen obserwujemy, jak zawieszona między dwoma światami bohaterka kroczy po Madrycie i gorączkowo szuka rozwiązania swych problemów. Bruk pod jej nogami nie bez powodu zmienia się w wertowaną książkę – kilka minut wcześniej powiedziano Verónice, że odpowiedzi na dręczące ją pytania ukryte są w literaturze ezoterycznej. Inne ujęcie pokazuje Verónikę, która uparcie idzie przed siebie, choć cały świat chodzi wspak (ciekawe, czy nawiązanie do „Przygody człowieka poczciwego” to wypadkowa podobieństwa fabularnego czy może zabieg celowy). Plaza i Roca z dużą wprawą operują też dźwiękiem. W jednej z sekwencji nocnych old-schoolowe materiały muzyczne, dobiegające z telewizora, nakładają się na narrację pierwszoplanową. W efekcie rodzina Veróniki przeżywa chwile grozy w rytm klasycznego horroru Narciso Ibáñeza Serradora, „Czy zabiłbyś dziecko?”.
To po tej scenie bohaterce śni się, że pożerają ją niewinne siostrzyczki i brat-brzdąc. Jeszcze upiorniejsze okazują się spotkania dziewczyny z „siostrą Śmierć” – ślepą zakonnicą, która nie potrzebuje oczu, by widzieć otaczające ludzi demony (i która, nie wiedzieć czemu, całuje Verónikę, odczytując jej aurę). Napięcie rośnie w filmie z minuty na minutę, a jego finał skojarzy się niektórym z „Egzorcyzmami Emily Rose”. W warstwie narracyjnej zdobył się Plaza na pewne metaforyczne zwroty, które jednak tylko obijają się oglądającemu o uszy, nie wpływając na niego zbyt głęboko. Reżyser sugeruje, że źródłem „opętania” bohaterki może być odtrącenie i ostracyzm, permanentna nieobecność matki, a nawet menstruacja. To jednak nic więcej niż ewentualny kierunek interpretacji, pożywka dla widzów, którzy lubią główkować nad filmem (nawet tym stanowiącym entą opowieść o zjawiskach paranormalnych). Dużo bardziej niż na gruncie scenariuszowym sprawdza się „Verónica” na płaszczyźnie audiowizualnej – przyjemnie art-house’owej w swym kształcie.
Albert Nowicki – dziennikarz, tłumacz i copywriter, miłośnik kina, zwłaszcza filmowego horroru. Jego teksty pojawiały się między innymi na łamach serwisów Filmweb oraz Movies Room. Blog His Name Is Death prowadzi nieprzerwanie od 2012 roku.
my name is death 