Dużo mgły, trochę surrealizmu, za mało fabuły. [„Offseason”, 2021]

Mickey Keating to reżyser, któremu przyglądam się prawie od początku jego kariery. Cenię go za to, że choć wszystkie jego dotychczasowe filmy to horrory, każdy różni się od poprzedniego. Tak jak „Psychopaths” stanowił eksperyment formalny, inspirowany Lynchem i De Palmą, a „Darling” wydawał się horrorem psychologicznym Romana Polańskiego niewyreżyserowanym przez Polańskiego, tak „Offseason” dużo ma wspólnego z twórczością Lovecrafta.

Grana przez Jocelin Donahue bohaterka trafia do miasteczka gdzieś na końcu świata, którego mieszkańcy kryją pewien mroczny − może nawet przedwieczny − sekret. Pojawia się wątek rodzinnej traumy i żałoby po śmierci bliskiej osoby, choć reżyser nie zgłębił go dostatecznie. Nie, bo upodobał sobie sceny, w których Donahue snuje się wyludnionymi uliczkami lub zapuszcza się na cmentarzyska, w dżdżyste lasy, na podmokłe plaże. W skrócie: wszędzie tam, gdzie być nie powinna, zwłaszcza sama. Jest w tym pewna atmosfera grozy, ale na widzów podziała ona może jeszcze w pierwszym akcie. Gdy okazuje się, że cały film zbudowany jest na tych samych zagrywkach, dużą ujmą dla „Offseason” staje się wtórność. Keating przeciąga bezdialogowe sekwencje do granic, zbyt często sięga po jump scare’y. Ciekawy przecież temat izolacji i osamotnienia w obcym, groźnym miejscu przecieka mu między palcami, bo traktuje go bez należytej uwagi.

„There ain’t no why to evil”. [„Psychopaths”, 2017]

     Z kiepsko strzeżonego szpitala dla obłąkanych wydostaje się kilkoro pacjentów. Są to jednostki nie tylko chore umysłowo, ale też śmiertelnie niebezpieczne. Pewne małe, kalifornijskie miasteczko przykryły już nocne chmury. Czas, by rozpętało się prawdziwe piekło…

     „Psychopaths”, najnowszy straszak Mickeya Keatinga, swoją premierę zaliczył okrągły rok temu, na festiwalu w Tribece, ale serwisy VOD zaatakował dopiero niedawno. W filmie Keating przemawia niskim głosiwem Jeffa Daniela Phillipsa, który pełni rolę wszechwiedzącego narratora. Z offu padają łamiące czwartą ścianę słowa: „wybaczcie, jeśli bezinteresowna przemoc kole Was w oczy, a historię uważacie za pełną niejasności”. Wiele mówią one o charakterze projektu, który urzeka czystym szaleństwem oraz intrygującym manieryzmem.

American dream’s dead. [„Carnage Park”, 2016]

     Mickey Keating („Pod”, „Darling”) urasta powoli do objęcia pozycji, o którą rzetelnie walczy od początków swojej kariery. Królem throwback horroru – bo o tymże tytule mowa – jeszcze go jednak nie nazwiemy; nie pozwoliłby na to Rob Zombie, którego „Dom tysiąca trupów” wciąż zasługuje na miano najlepszego nowomilenijnego filmu grozy. Zarówno „Dom…”, jak i najnowszy twór Keatinga, „Carnage Park”, celują w gusta widzów stęsknionych za brudnym, rustykalnym horrorem sprzed czterdziestu lat, za wczesnymi klasykami Tobiego Hoopera czy Wesa Cravena. O ile film Zombiego to usprawniony, dostosowany do nakazów współczesności exploitation movie, o tyle „Carnage Park” więcej wspólnego ma z nurtem artspolitation, przez co pozostaje niespełnioną wizją reżyserską.

     Vivian (Ashley Bell, „Ostatni egzorcyzm”) uczestniczy w ucieczce przed stróżami prawa. Uprowadzona przez kiepsko zorganizowanego bandziora, modli się, by dożyć końca tej podróży z piekła rodem. Ratunek przychodzi prędzej niż by się spodziewała, choć stawia ją w centrum kolejnej poruty: mózg porywacza zamienia się w krwawą pulpę, gdy ustrzelony zostaje przez Wyatta (Pat Healy), uzbrojonego i niebezpiecznego maniaka w masce gazowej. „Wybawiciel” Vivian – weteran wojny wietnamskiej, który widział, jak zbyt wielu z jego kamratów tonie w kałużach własnej krwi – chce ukarać kobietę za jej rzekomą dezercję z miejsca zbrodni. Na parnym pustkowiu rozpoczyna się zabawa w polowanie.

Szał ma wielkie oczy. [„Darling”, 2015]

     Bohaterką „Darling” – czwartej fabuły Mickeya Keatinga („Pod”) – jest bezimienna 20-kilkulatka. Tytuł filmu doskonale opisuje jej aparycję. Niepozorna, łagodna, cicha – to dziewczę do rany przyłóż. Właścicielka opustoszałego manhattańskiego apartamentu bez zastanowienia powierza anielicy opiekę nad budynkiem. Pod nieobecność kobiety zatrudniona zaczyna jednak tracić rozum. Dostrzega tajemne frazy, wyryte ostrzem na meblach. Czuje obecność intruzów, których nie ma. Wreszcie odkrywa szczelnie zamknięte pomieszczenie, za którego drzwiami kryje się jakiś niepojęty sekret. Tylko czy pomieszanie zmysłów Darling aby na pewno spowodowane jest wizytą w domu osnutym mrocznymi legendami?

     Keating nie bez powodu osadził akcję swojego nowego filmu w Nowym Jorku. Alienacja, a nawet kompletne oderwanie bohaterki od świata zewnętrznego na pierwszy plan wysuwa się nie tylko pomiędzy czterema ścianami upiornego apartamentowca, ale też na ulicach miasta. W ten sposób hołduje reżyser twórczości Abla Ferrary, którego „The Driller Killer” wciąż pozostaje jedną z bardziej sugestywnych wizji wielkomiejskich lęków. Prawdziwym homagium okazuje się jednak „Darling” w odniesieniu do trylogii apartamentowej Romana Polańskiego. Odwołanie się Keatinga do klasyki nie stanowi wcale pójścia na łatwiznę: reżyser w pocie czoła pracuje na sukces swojego filmu i przynosi to obfite plony. Wie też młody artysta, że gdyby nie geniusz Polańskiego, termin nowojorskiego horroru właściwie by się nie ukuł.